Die Opkoms van “Black Power” in die VSA

Die Teenstrydige Idees en Sienings van dr M.L. King en S. Carmichael

In Junie 1966 het Martin Luther King en ’n jong Stokely Carmichael saam met honderde ander mense wat deel vorm van mense regte bewegings gemarsjeer deur Mississippi op pad na Jackson.[1] Dit is hier waar mense regoor Amerika vir die eerste keer die term “Swart Mag” gehoor het wat Stokely Carmichael gebruik het in publiek en wat ook regstreeks uitgesaai was op televisie. Hierdie term het golwe van opgewondenheid en vrees deur Amerika gestuur. Carmichael se woorde was “When you talk about Black Power you talk about bringing this country to its knees any time it messes with a black man ... any white man in this country knows about power. He knows what white power is and he ought to know what black power is”.[2] ’n Geskiedkundige, Peniel E. Joseph, het bewys dat “Swart Mag” gedurende die 1950’s en 1960’s as gevolg van groot gebeure ontwikkel het. Hierdie gebeure was onder andere die Bandung Konferensie, die Kubaanse Rewolusie en episodes van Dekolonisering in Afrika.[3] Hierdie gebeure het aktiviste gemotiveer om meer aggressiewe mense regte strategieë te volg en so was “Swart Mag” gebore.

Stokely Carmichael en Martin Luther King het uit verskillende agtergronde gekom en het totaal van mekaar verskil, maar tog was hulle albei swart en benadeel in Amerika.Martin Luther King het tog ’n ander idee gehad oor “Swart Mag” en ook die rol wat dit kan vervul. King het op die “Swart Mag” onderwerp gesê “Black power is a cry of disappointment. It was born from the wounds of despair. It is a cry of daily hurt and persistent pain. The call for Black Power is a reaction to the failure of white power. Yet there is no salvation for the Negro through isolation. Effective political power for Negroes cannot come through separatism. Probably the most destructive feature of Black Power is its unconscious and often conscious call for retaliatory violence. Are we seeking power for power’s sake? Or are we seeking to make the world and our nation better places to live? If we seek the latter, violence can never provide the answer”.[4] Dit kan gesien word dat King en Carmichael verskillende sienings gehad het oor “Black Power” en hoe dit gebruik moes word. Hierdie opstel sal die opkoms van “Black Power” verduidelik met oog op die aanhalings van Martin Luther King en Stokely Carmichael en ook hoe hierdie twee persone tot teenstrydige idees en sienings gekom het om ’n verskil te maak in die menseregte bewegings.

Carmichael was gebore in Trinidad, Spanje waar hy en sy ouers later in 1954 op die ouderdom van 13 na America geïmmigreer het. Hy en sy ouers het in Bronx gewoon in die buurt Morris Park, waar die meerderheid inwoners uit Italianers en Jode bestaan het. Twee jaar later in 1956 was Carmichael betrokke by ʼn bende, The Morris Park Dukes, waar hy die enigste swart bende lid was.[5] Hy het in dieselfde jaar ook die toelatingstoets geslaag vir die gesogte Bronx High School of Science. In dié hoërskool was Carmichael blootgestel aan ʼn hele ander sosiale stelsel, dit was die kinders van die New York stad se wit liberale elites.[6] Carmichael was gewild onder sy klasmaats, maar hy was altyd bewus van die rasse verskille wat hom geskei het van die ander. In latere jare het Carmichael hierdie vriendskappe soos volg beskryf; “Now that I realize how phony they all were, how I hate myself for it. Being liberal was an intellectual game with these cats. They were still white, and I was black”.[7]

Alhoewel Carmichael bewus was van die Civil Rights Movement, het hy eers jare later self besluit om deel te word daarvan nadat hy een aand op televisie beeldmateriaal gesien het van ʼn sit-in. “When I first heard about the Negroes sitting in at lunch counters down South, I thought they were just a bunch of publicity hounds. But one night when I saw those young kids on TV, getting back up on the lunch counter stools after being knocked off them, sugar in their eyes, ketchup in their hair—well, something happened to me. Suddenly I was burning”.[8] Hy het toe aangesluit by die Congress of Racial Equality (CORE) en deelgeneem aan sit-ins in Virginia en South-Carolina.

In 1960 het Carmichael as ʼn stellêre leerling klaargemaak met hoërskool en verskeie beurse ontvang om by van die beste universiteite in die land te gaan studeer, maar Carmichael het dit egter van die hand gewys en besluit om by die geskiedkundige swart universiteit Howard te studeer in Washington, D.C.[9] In hierdie tyd het Carmichael al hoe meer aktief geraak by die Civil Rights Movement en het as eerstejaar in 1961 aan sy eerste “Freedom Ride” deelgeneem. Dit was ʼn geïntegreerde bus toer deur die suide van Amerika om die segregasie van interprovinsiale reise uit te daag. Carmichael was gedurende die toer gearresteer in Jackson, Mississippi omdat hy ʼn “Whites Only” bus stop wagkamer binnegegaan het.[10] Hy was vir 49 dae toegesluit. Nie afgeskrik deur die arrestasie nie, het Carmichael verder deelname aan die beweging bestee. Hy was betrokke by nog ʼn “Freedom Ride” in Maryland, ʼn demonstrasie in Georgia en ook ʼn hospitaal werkersstaking in New York. Hy het gegradueer in 1964 met ʼn Honneursgraad aan die universiteit Howard in Washington, D.C.[11]

In 1964 het Carmichael aangesluit by die Student Nonviolent Coordinating Committee (SNCC). Met natuurlike leierseienskappe was Carmichael gou aangewys as die veld organiseerder in Lowndes County, Alabama. Toe Carmichael in Lowndes aangekom het, het swart mense die meerderheid van die populasie uitgemaak, maar was steeds nie verteenwoordig in die regering nie. In een jaar het Carmichael dit reggekry om die aantal swart stemme vanaf 70 te verhoog tot en met 2600, wat 300 meer is as die wit stemme.[12] Toe Carmichael geen reaksie kry uit die groter politieke partye nie, het hy sy eie party gestig naamlik die Lowndes County Freedom Organization (LCFO). Hy het toe ʼn logo gekies wat later as inspirasie vir ʼn ander swart aktivistiese organisasie sou dien – die Black Panther Party.[13]

Carmichael het grootliks die filosofie en niegewelddadige weerstand van dr Martin Luther King toegepas. Die idee was dat publieke steun gewen sou word deur die kontras van vreedsame swart weerstand en gewelddadige onderdrukking vanaf die opposisie uit te beeld.[14] Carmichael en baie ander aktiviste het tog later gefrustreerd geraak en gevoel dat hierdie proses te stadig is en dat dit belaglik is om herhaaldelike geweld en vernedering te ervaar. Teen 1966 was Carmichael as nasionale voorsitter verkies van die SNCC, maar hy het ook teen dié tyd alle geloof in die niegewelddadige weerstand teorie van die SNCC verloor.

Hy het die SNCC vinnig in ʼn meer radikale rigting verander daardeur duidelik te maak dat alle wit lede, wat gereeld gewerf was, nie meer welkom was in die SNCC nie.[15] In Junie 1966 het James Meredith, ʼn menseregte-aktivis wat die eerste swart student was in die universiteit van Mississippi, ʼn eensame “walk against fear” begin vanaf Memphis, Tennessee tot by Jackson, Mississippi. Sowat 40km in Mississippi was Meredith geskiet en gewond, hy kon nie die staptog klaarmaak nie, maar Carmichael het besluit dat SNCC vrywilligers hierdie staptog moes klaarmaak in Meredith se plek.[16] Op 16 Junie was Greenwood in Mississippi bereik en het Carmichael ʼn toespraak gelewer wat die rigting van die Menseregte-beweging sou verander. “We been saying ‘freedom’ for six years, what we are going to start saying now is ‘Black Power’”.[17] Dit is hier waar daar vir die eerste keer so openlik oor “Black Power” gepraat was, en dié ook in ʼn oomblik van aggressie.

Martin Luther King was gebore op 15 Januarie 1929 in Atlanta, Georgia. Hy was in die hoërskool Booker T. Washington waar hy graad 9 en graad 12 verbygespring het en nie formeel gegradueer het nie. Op ouderdom 15 het hy by Morehouse kollege begin studeer waar hy toe in 1948 gegradueer het met ’n B.A. graad in sosiologie.[18]  Hy het toe by die Crozer Theological Seminary in Chester, Pennsylvania aangesluit en in 1951 daar gegradueer met ’n B.Div graad.[19] King het toe begin met sy doktorale studies in sistematiese teologie by die universiteit van Boston en hy het toe sy Ph.D. graad op 5 Junie 1955 verwerf.[20]

King het vroeg in sy loopbaan begin deelneem aan menseregte aktivisme. In 1955 het hy die Montgomery Bus Boycott gelei en ook die Southern Christian Leadership Conference (SCLC) gestig en as eerste president daarvan gedien in 1957.[21] King het in 1963 gehelp om die “March on Washington” te reël waar hy sy gewilde “I Have a Dream” toespraak gelewer het op 28 Augustus.[22] In 1965 het die “Selma Voting Rights Movement” plaasgevind, waar daar marsjeer wou word vir stemregte. Die eerste poging op 7 Maart 1965 staan bekend as “Bloody Sunday” om rede dit misluk het weens uiterse geweld vanaf polisie en die Mafia op die demonstrateurs.[23] Die tweede poging op 9 Maart was ʼn power poging aan King se kant omdat hy nie ʼn hofbevel wou oortree nie. Op 25 Maart 1965 het die derde en suksesvolle mars plaasgevind wat gelei was tot op die trappe van die hoofstad. King het hier sy “How Long, Not Long” toespraak gelewer.[24] In 1966 het die “Chicago Open Housing Movement” plaasgevind. Dit was ʼn reeks optogte wat deur die jaar plaasgevind het. Hierdie optogte se doel was om die diskriminerende bekomming van huise vir swart mense te stuit. King het later hierdie optogte self gekanselleer weens die gewelddadige gedrag van die betogers.[25] King was in een optog met ʼn baksteen getref.

’n Swart menseregte aktivis, Bayard Rustin, het Gandhi se sienings en ideologieë gestudeer. Hy was vir die eerste deel van King se aktivisme ’n mentor en hoof adviseur vir King.[26] Rustin het vir King aangemoedig om Gandhi se waardes van “non-violence” aan te neem en King was so geïnspireer met Mahatma Gandhi se sukses dat hy in 1959 ’n reis na Indië geneem het.[27] King het op sy laaste dag in Indië na gedink oor sy tyd daar en gesê “Since being in India, I am more convinced than ever before that the method of nonviolent resistance is the most potent weapon available to oppressed people in their struggle for justice and human dignity”.[28] 

Die optog wat die impak van niegewelddadige protes die beste kan uitbeeld sal heel moontlik dié wees van “Bloody Sunday”. Betogers was met knuppels geslaan en ook met traangas gegooi. Beeldmateriaal van uiterse geweld teen passiewe betogers was wyd oor die land op televisie te sien wat blankes en swart mense geskok het. ʼn Vrou, Amelia Boynton, was amper dood geslaan en vergas deur polisie. Haar foto was regoor die wêreld in koerante en tydskrifte gepubliseer.[29]

Alhoewel die niegewelddadige beweging ʼn impak kan maak en tot ʼn sekere mate suksesvol kan wees, het dit nie aanvang gevind by alle swart Amerikaners nie. Die idee daarvan kon nie ondersteun word nie omdat swart mense moeg was vir die konstante geweld en onderdrukking van die polisie en wit ver-regse groepe. Weens moedeloosheid en keelvolheid vir geweld het swart mense groepe soos die Black Panther Party (BPP) gestig wat die beskerming van swart mense en swart buurte van polisie brutaliteit implementeer. Dit was ʼn revolusionêre sosialistiese organisasie wat ook sekere eienskappe van militêre bewegings aangeneem het.

Met die opkoms van militêre groepe soos die BPP weens geweld teen swart Amerikaners kan daar dus die afleiding gemaak word dat dit gepaard gaan met die opkoms van “Black Power”. Dit kan ook gesien word dat die aanhoudende niegewelddadige pogings vir menseregte op ʼn manier ʼn rol gespeel het in die opkoms van “Black Power”. Weens die brutaliteit en geweld wat teen hierdie passiewe betogers gebruik was om te onderdruk en onderwerp het dit sekere swart mense meer aggressief gemaak. Die onophoudelike geweld en stadige transformasie het sy tol geëis en ʼn ander uitweg was gevind – “Black Power”.

Die term “Black Power” het vinnig aanvang gevind by die meer radikale generasie van menseregte-aktiviste. Die term het ook internasionaal weerklank gevind waar dit in weerstand gebruik was teen Europese imperialisme in Afrika. In Carmichael se 1968 boek; Black Power: The Politics of Liberation verduidelik Carmichael swart mag soos volg “It is a call for black people in this country to unite, to recognize their heritage, to build a sense of community. It is a call for black people to define their own goals, to lead their own organizations”^[30]

Hierdie idee van “Black Power” het ʼn belangrike rol gespeel in verdere menseregte bewegings omdat dit die swart mense ʼn sin van trots gegee het en ook die mag wat hul besit laat besef. Dit het swart mense laat saamstaan, hulle erfenis laat terugneem en ook hulle gehelp om hulle doelwitte te bereik.

Bibliografie

Bennet, Scott H. Radical Pacifism: The war Resisters League and Gandhian Nonviolence in America, 1915-1963. New York: Syracuse University Press, 2003.

Bolden, Victor A. "Where Does New York City Go From Here: Chaos or Community?" Fordham Urban Law Journal, 1995: 1031-1052.

Ching, Jacqueline. The Assassination of of Martin Luther King, Jr. New York: Rosen Publishing, 2002.

History.com Staff. History.com. 2009. http://www.history.com/topics/black-history/stokely-carmichael (accessed March 15, 2014).

Joseph, Peniel E. "Waiting 'Til the Midnight Hour: A narrative History of Black Power in America." Souls: A Critical Journal of Black Politics, Culture, and Society, 2007: 361-363.

Manheimer, Anne. Martin Luther King Jr.: Dreaming of Equality. Minneapolis: Twenty-First Century Books, 2004.

Ralph, James. Northern Protest: Martin Luther King, Jr., Chicago, and the Civil Rights Movement. Cambridge: Harvard University Press, 1993.

Warren, Mervyn. King Came Preaching: The Pulpit Power of Dr. Martin Luther King, Jr. Westmont: Intervarsity Press, 2001.

Wertz, Marianna. The Schiller Institute. September 1, 2001. http://www.schillerinstitute.org/conf-iclc/2001/Labor%20Day/conf_sep_2001_mw_.html (accessed March 22, 2014).

---

[1] Peniel, “Waiting ‘Til the Midnight Hour: A Narrative of Black Power in America” 1001.

[2] Ibid

[3] Ibid

[4] Bolden, “Where Does New York City Go From Here:Chaos or Community?” 1034.

[5] History.com, “Stokely Carmichael.”

[6] Ibid

[7] Ibid

[8] Ibid

[9] Ibid

[10] Ibid

[11] History.com, “Stokely Carmichael.”

[12] Ibid

[13] Ibid

[14] Ibid

[15] Ibid

[16] Ibid

[17] History.com, “Stokely Carmichael”

[18] Ching, The Assassination of Martin Luther King, Jr, 18.

[19] Ibid

[20] Warren, King Came Preaching: The Pulpit Power of Dr. Martin Luther King, Jr, 35.

[21] Manheimer, Martin Luther King Jr.: Dreaming of Equality, 103.

[22] Ibid

[23] Ibid, 104.

[24] Manheimer, Martin Luther King Jr.: Dreaming of Equality, 104.

[25] Ralph, Northern Protest: Martin Luther King, Jr., Chicago, and the Civil Rights Movement, 2.

[26] Bennet, Radical Pacifism: The War Resisters League and Gandhian Nonviolence in America, 1915–1963, 217.

[27] Ibid

[28] Ibid

[29] The Schiller Institute, “Tribute to Amelia Boynton Robinson.”

[30] History.com, “Stokely Carmichael.”